Epilog.

            Czując słońce głaszczące moją jasną skórę, odrobinę przesiąknięte wilgocią powietrze muskające rumiane policzki i piach pod dłonią, położyłam się zaraz obok niego. Moje serce pracowało w przyśpieszonym rytmie, pompując nie tylko ogrom krwi, ale także miłości, którą żywiłam do otaczającego mnie świata i do niego. Drobne mrówki przechodziły po moich palcach, łaskocząc mnie lekko, ja jednak prawie tego nie zauważałam.

            Westchnęłam błogo, czując jak jego usta ponownie odnajdują moje. Przesunęłam się bliżej, chcąc znaleźć się na kocu, który jawił mi się jak wyspa pośród wysokiej trawy i opadającej zasłony, stworzonej przez poranną mgłę. Przedzierając się poprzez otępienie mojego umysłu, sięgnęłam po miękki materiał, leżący nieopodal. Przyciągnęłam go do siebie, nie chcąc kończyć miłosnych uniesień. Mimo wszystko narzuciłam go na swoje odkryte ciało i przewróciłam się na bok. Ręka zapiekła mnie lekko, przez co przyłożyłam ją do ust. Po chwili poczułam jego ciepłe palce, muskające jej powierzchnię. Zwinnie chwycił ją i przyciągnął do swoich warg. Pocałunkami zgonił lekkie zaognienie, wywołane przez niepokorne mrówki, a ja uśmiechnęłam się do swoich marzeń, czując przejmujące dreszcze, jakie wywoływał we mnie tylko ten jeden jego gest. Niecierpliwymi rękoma objęłam jego nadal rozpalone ciało i przylgnęłam bliżej, wciągając niepowtarzalny zapach. Szum liści, niczym pomruk kochanka, pieścił moje uszy, a delikatne pocałunki sprawiały, że znów znajdowałam się w innym świecie. Teraz nikt ani nic nie mogłoby zepsuć tej chwili. Skóra wprost elektryzowała się pod wpływem wzajemnego dotyku. Chciałam przekazać mu to, co czuję.

            Byłam w tym miejscu z nim. Nigdy nie pomyślałabym, że tak potoczy się nasza historia. Leżąc na tym kocu, gdzie wreszcie byliśmy całkowicie sami, odcinałam się od świata zewnętrznego. Chciałam cieszyć się tym, co mam, gdyż nigdy nie wiadomo, co zdarzy się w przyszłości. Teraz już wiedziałam, że to on był parasolem, pod którym mogłam się schować i obserwować wszystkie problemy z boku. Ukryta w jego ramionach, poradziłabym sobie z każdą przeszkodą, bo razem moglibyśmy więcej. Mimo przeciwności byłby moim przyjacielem i kochankiem, bo każda przeszkoda jeszcze bardziej zacieśnia nas przy sobie. Wszystko przez co przeszliśmy, spowodowało, że jesteśmy silniejsi. Bo nawet kiedy nie radzimy sobie z otaczającą nas rzeczywistością, musimy walczyć, a także cieszyć się tym, co mamy. Tymi wspomnieniami, których nikt nam nie odbierze i uczuciami, które wypełniają nasze serca. Raz na jakiś czas możemy uciec do świata wyobraźni. Do świata uniesień, gdzie żaden dzień nie jest dniem straconym, a każda minuta to dar.



            Anna Metz.

________________________________________________________________

Tak, to już koniec, założyłam już nowego bloga, http://love-is-a-hope.blogspot.com/ nie jest jeszcze dopracowany, nawet nie wiem z kim w roli głównej on będzie (może jakieś propozycje? :)) ale mam już pomysl na opowiadanie, dziękuję wam za wszystkie komentarze, bez was nigdy nie doszłabym do końca tego opowiadania ♥
Jolks x